فیلم تحلیل کن کی بودی تو- قسمت اوّل

تحلیل شخصی فیلم سینمایی«روزی روزگاری در هالیوود » Once upon a time in Hollywood:
نهمین فیلم بلند کوئینتین تارانتینو، که در افتتاحیه جشنواره بین‌المللی فیلم کن ۲۰۱۹ پخش شد، بالأخره کیفیت Web-dl و Blue ray در دسترس همگان قرار گرفت. برعکس سایر فیلم هایش، این فیلم میزانسن و صحنه پردازی متفاوتی داشته و به زندگی سینمایی دو بازیگر و بدلکار ( که به ترتیب نقش آن دو را لئوناردو دی‌کاپریو و برد پیت اجرا کردند) در دهه های شصت و هفتاد میلادی در امریکا پرداخته.
گذشته از نقدهای عموماً مثبت منتقدین روتن تومیتو (Rotten Tomato) و متاکریتیک(Metacritic)، برخی منتقدان دیگر و مردم، فیلم را فاقد محتوای و مضمون خاصی در نظر گرفتند، در حالی که می بایست دید که از این جور فیلم ها که به زندگی پر زرق و برق بازیگران در اوج طلایی هالیوود می پردازند، می بایست چه انتظاری داشت؟!
گذشته از بازی درخشان برد پیت و لئوناردو دی‌کاپریو، بایستی در نظر گرفت که گذشته از این اون دوتا شخصیت (ریک دالتون و کلیف بوث) غیرواقعی بودند و اون اتفاق بیست دقیقه آخریش ساخته ی ذهن انتقام جوی تارانتینو بود[ دقیقاً همون اتفاق خیالی که تو فیلم «حرومزاده های لعنتی» درست کرده بود و عملیات خیالی Kino( که به آلمانی میشه سینما!) از هیتلر و نازی ها انتقام دل چسبی می گیره!]
و در واقع اون سه تا هیپی های جوان در یک جنایت دیگر که همون ۹آگوست ۱۹۶۹ بود شرکت داشتند و اون شارون تیت که ۸.۵ ماهه باردار بود را به همراه سه مهمانش به قتل رساندند[بگردید داستان اون حادثه پیدا میشه]
در واقع تارانتینو با ساختن اون داستان خیالی اش خواسته یک دقه دلی و انتقامی از اون سه تا هیپی ها گرفته باشهو این داستان را چنان دل چسب و تقریباً اسپاگتی طور(!) ساخته که مخاطب اصلا یک ثانیه هم در نظر نمی گیره که اصلا این واقعه اتفاق نیفتاده و عملاً تلخی اون واقع رو از خاطر می بره و از این لحاظ می بایست کارگردان را تحسین کرد.
گذشته از این فیلم سکانس های درخشان دیگری هم داشته که الحق و الانصاف نمی بایست از آنها هم گذشت. .
در کل فیلم، یک فیلم با یک داستان نیمه جذاب که با درخشش و نبوغ جنون خواه تارانتینو به زیبایی به مخاطب داده میشه.
⁦️⁩احسان غلامی